Alevlere Teslim Edilen Bursa

Beş gündür Bursa’nın ciğerleri yanıyor…

Beş gündür gökyüzümüz dumanla kaplı, nefesimiz dar, yüreğimiz yangın yeri. Ancak en acısı, alevlerden daha yakıcı olan şey; geciken önlemler ve seyirci kalan sorumluların sessizliği.

Sorunun kaynağı sadece yangın değil; yangın çıkmadan önce alınmayan önlemler!

Yıllardır orman yangınları konuşulur, raporlar hazırlanır, öneriler sunulur. Peki ne yapılır? Birkaç tabela, birkaç anons, birkaç göstermelik tatbikat… İşte bu kadar! Ne yeterli yangın söndürme filosu var, ne yangın gözetleme kuleleri etkin çalışıyor, ne de yangın yolları düzenli bakımdan geçiyor.

Bir yangının ilk saatleri, sonucu belirler. Fakat biz ne görüyoruz?

Havadan müdahale araçlarının sınırlı sayıda devreye girmesi, karadan yapılan çalışmaların ise koordinasyondan uzak bir şekilde ilerlemesi…

Sanki beş gündür yalnızca “yangının büyümesini izliyoruz.”

Bursa, yalnızca bir şehir değil; Türkiye’nin oksijen depolarından biri. Yanan her ağaç, kaybolan her canlı, geleceğimizden çalınan bir nefes demek. Buna rağmen, “daha fazlası yapılabilirdi” gerçeği kulaklarımızda çınlıyor. Peki neden yapılmadı?

Her yangında aynı sözleri duymaktan bıktık: “Rüzgâr çok şiddetliydi”, “Arazi yapısı zordu”, “İmkanlarımız sınırlıydı.” Bahaneler yanıyor, ormanlarımızla birlikte. Bu bahaneler yüzünden beş gündür alevler, Bursa’nın yeşiline karşı zafer kazanıyor.

Artık kimse teselli cümleleri duymak istemiyor. Vatandaş net bir şey istiyor: Daha güçlü bir yangın filosu, daha hızlı bir kriz yönetimi, daha fazla önlem. Çünkü kaybedilen sadece orman değil; güvenimiz, umudumuz ve yarınlarımız da kül oluyor.

Yangın sönecek elbet. Duman dağılacak. Fakat geriye, göz göre göre yanan ormanların utancı kalacak. Ve biz, “Bu kez neden önlenemedi?” sorusunu bir kez daha soracağız.

Artık bu kısır döngüyü kırmak zorundayız. Bursa’nın alevlere değil, akla ve liyakate ihtiyacı var.

Bursa yanıyor. Ama asıl yanan; ihmalin, vurdumduymazlığın ve sorumsuzluğun yüzüdür.

SAYGI ve SEVGİ İLE.