Ukde

Yıl 1996 otuzlu yaşların başında genç bir lise müdürüyüm. Atandığımın ikinci yılı yaz tatilindeyiz.Hani çocukluğumuzda şöyle bir hikaye anlatılırdı.Bir sarayın kırk odası var otuzdokuzu açık biri kapalı.Bizimde okulun her yerini incelemiş bir tek çatı aralığı kalmıştı. Nihayet orayı da inceledim bir de ne göreyim her yer kova yahut leğen dolu. Çatı delik deşik olmuş.Kimse çatıyı onarmaya uğraşmamış. İş başa düştü.Derhal etraftan bu işi yapacak usta temin ettik.Bütün kiremitler kaldırıldı.Ahşap malzemeden yıprananlar değistiriliyor,mebran döşeniyor.Hummalı bir çalisma yürütüyoruz.

O yıllarda cuma günü bayrak çekilir pazartesi yine İstiklal marşı eşliğinde indirilirdi. İktidarın ilçe başkanı aradı.Selam kelamdan sonra hayırdır başkan bir şey mi var dedim.
Başkan, müdürüm siz cuma günü bayrak çekmemişsiniz gazeteci aradı haber yapacağını söyledi deyince kendi kendime “Eyvah” demişim sesli olarak. Başkana tatil başlayalı beri çatı onarımıyla meşgulüm,emin olun günleri unutmuşum derhal bayrağı çekeceğim siz gazeteciyi ikna edin diye rica ettim.Başkan sağolsun durumu kurtardı biz de çatı tadilatını kazasız belasız tamamladık.
Şimdi aradan otuz yıl geçmiş nerdeyse bunu niçin hatırlayıp yazdığımı merak eden kıymetli okurlarıma şu mesajı vermek istiyorum. Bu anlattığım hadise yaşadığım bir çok olaydan sadece biri.

Devletimizin bizlere yüklediği sorumluluğu görev gereği değil aşkla yapardık.
Mesai ne zaman başladı ne zaman bitti,hafta başı mı hafta sonu mu? Bunları düşünmeye fırsat bulamazdık.
Diğer kurum müdürlerinin aksine okul müdürü :
1.Eğitim öğretimi planlar ve uygular,
2.İdari ve Mali işleri takip eder,
Okulun bakım ve onarımını yaptırır,
Okulu gerektiği şekilde temsil eder.
Yirmi dört yıla varan yöneticilik kariyerimde birçok acı tatlı hatıralarım oldu.Gün oldu Çankaya köşkünde zamanın Cumhurbaşkanı merhum Süleyman DEMİREL’in elinden plaket aldım,gün oldu 28 Şubat’ın cenderesinden geçip aylarca müfettişlere hesap verdim.Ama asla başımı öne eğdirecek bir işim olmadı.
İçimde kalan ukde ye gelince,görev sürem yetmediği için gercekleştirmeye fırsat bulamadığım AB projesi ile öğretmen ve öğrencilerimle Balkan gezisi idi.
Ancak tek pişmanlığım aileme ve çocuklarıma yeterince zaman ayıramadım.Yıllar sonra onları ihmal ettiğimi görüyor ve hayıflanıyorum.
Gurur duyduğum şey ise ceketimizle gelip ceketimizle ayrıldık.”İşini bilen memur! ” olmadım ama pişman değilim.
Memlekete yüzlerce öğrenci yetiştirdim.Onların hayatta ve mesleklerinde başarılı olduğunu görmek en büyük kıvanç ve tesellimdir.

Sağlık ve esenlik dileklerimle.