Partizanlık

Çok partili sisteme geçildiği günden bu yana hür demokratik parlamenter sistemin vazgeçilmez unsuru olan siyasi partiler ve mensupları zaman zaman işi o noktaya vardırmıştır ki futbol takımı tutar gibi holiganlık noktasına taşımıştır.
Rakip parti mensuplarına nerdeyse hayat hakkı tanımama bağnazlığına dönüşmüş ve liderleri ilahlaştırmaya kadar haddi aşan bir fanatizm sergilenir olmuştur.
Halbuki vatana ve millete hizmet yarışı, karşılıklı hak , hukuk ve adalete saygı çerçevesinde olması gereken partizanlık akla ziyan dramlara sahne olmuştur. Biz onlardan daha kaliteli ve verimli olalım, insanların hayat standardını ve refah seviyesini artıralım ve mutlu insanlar ülkesi olalım demek gerekmez mi?
İşte bizi musasır medeniyet seviyesinden alıkoyan şey bu siyasi körlüktür. Bağnazlıktan vazgeçip vizyon sahibi olalım.
Vurup kırmakla, başkasını kötülemekle, küfür ve hakaret etmekle,rakipleri adalet kırbacıyla terbiye etmeye çalışmakla aslında kendimizi yüceltmiyor bilakis aciz duruma düşürüyoruz.
Son zamanlarda gerek ülkemiz için de kırk yedi yıllık terör belasından kurtulurken, komşularımızda devam eden savaşlar barışa doğru yelken açmışken ;düşman saydığımız bir başka kesimle el sıkışmak, kucaklaşmak iç cepheyi tahkim etmek dostluk ve kardeşliği güçlendirip kin ve nefreti ortadan kaldırmak daha yakışmaz mı?
Hem önümüzde mübarek kurban bayramı da gelmekteyken, bu sene koç,dana gibi bir de gelin kibri, kin ve nefreti kurban edelim. Seksen altı milyon hep birlikte sarılıp bayram edelim.
Meşhur bir sözle yazımı bitireyim.
“Savaşın kazananı, barışın kaybedeni olmaz. “